Anneke ontzorgt mensen met brandwonden

De Nederlandse Brandwonden Stichting bestaat 50 jaar! Daarom deed ALHYDRAN een actie om extra geld op te halen voor de stichting. De artikelen die we rondom dit jubileum uitbrengen, geven jou een kijkje in het leven van mensen met brandwonden en verschillende nazorgverpleegkundigen in de brandwondencentra in Nederland.

Anneke van de Steenoven is kinder- en nazorgverpleegkundige in het Brandwondencentrum van het Maasstad Ziekenhuis in Rotterdam. Zij is verantwoordelijk voor de psychosociale nazorg van patiënten. Wat dat is? Daar vertelt ze zelf meer over.

Hoe ben je bij het Brandwondencentrum terecht gekomen?

“Ik ben kinderverpleegkundige van origine, daar ligt mijn hart. Ik heb eerst 13 jaar bij het Sophia kinderziekenhuis gewerkt als kinderverpleegkundige. Het Brandwondencentrum had een vacature open staan voor kinderverpleegkundige. Ik heb gesolliciteerd en het was gelijk raak.

Ik ben later een psychosociale nazorgpolikliniek gestart bij het Brandwondencentrum. Daar begeleid ik mensen met brandwonden van alle leeftijden.”

Wat gebeurt er bij een psychosociale nazorg-kliniek?

“Deze polikliniek is gefocust op het fysiek en mentaal begeleiden van mensen, om terug te keren in de maatschappij na hun trauma. Persoonlijke aandacht voor de mentale uitdagingen hierbij is zo belangrijk. Brandwonden en littekens kunnen een heftig mentaal effect hebben op iemand.

Ik kijk met iemand, nadat deze ontslagen is uit het ziekenhuis, waar ze tegenaan lopen. ‘Hoe gaat het thuis? Zijn ze al op school? Zijn ze alweer aan het werk?’

Als mensen na brandwonden vastlopen, zeggen anderen misschien snel ‘die moet psychologische hulp hebben’. Ik ben van mening dat iemand ook mag rouwen. Het herstelproces na het oplopen van brandwonden is ook (gedeeltelijk) een rouwproces.

Het is niet niks als je uit het ziekenhuis komt en je loopt ineens vast. Dit kan door de traumatische ervaring komen of door verminderde mobiliteit door littekens. Het is dan een soort ‘afscheid nemen’ van je oude situatie en leren omgaan met een nieuwe.”

Wat voor effect hebben brandwonden op iemand?

“Mensen krijgen met veel te maken na een brandwondongeval. De situaties lopen heel erg uit elkaar. Ieder ongeval heeft ook invloed op het gehele gezin.

Wanneer iemand uit het ziekenhuis is ontslagen, krijgen ze te maken met een emotionele rugzak die zo zwaar voelt als een olifant. Dit visualiseer ik ook, door te zeggen dat het is alsof ze letterlijk een olifant met zich meedragen.

Mensen dragen na een brandwondongeval een emotionele rugzak met zich mee, zo zwaar als een olifant. Ik help hen die olifant steeds kleiner te maken. Zo kan iemand na een aantal maanden zelf hun last dragen en kunnen ze hun leven beter leiden.

Op een gegeven moment laat ik de directe lijn naar de mensen toe los. Maar ik zal er altijd voor iemand zijn als diegene me nodig heeft. De ‘olifanten-rugzak’ lichter maken is de hele filosofie van mijn werk.”

Hoe help je kinderen verder na het oplopen van brandwonden?

“Sommigen mensen zijn, gelukkig, sterker geworden nadat ze brandwonden hebben opgelopen. Als je ziet dat een kind leert praten en leert overleggen bij ons. Dat is heel mooi. Soms groeit iemand boven zijn gezinsleden uit en wordt vaak wijzer dan de kinderen uit de klas, door die levenservaring.

Ik ben daarom blij dat ik er voor die kinderen kan zijn en ze ook kan helpen weer naar school te gaan. Ik ga weleens mee naar school en we nemen dan een koffertje mee met verband en andere spullen. De kinderen met littekens (als gevolg van brandwonden) leggen dan in de klas uit waar het verband voor is.

We doen dan ook een lesje brandpreventie. De kinderen mogen ‘papa, mama, zuster en patiënt’ spelen. We gooien dan een bekertje koud water om en dat komt dan zogenaamd op de patiënt. De kinderen mogen dan heel hard gillen. ‘Harder gillen’ zeg ik dan, haha. En dan begint de behandeling. Onder de ‘douche’ en daarna gaat de zuster verplegen.”

Welke persoon die je hebt verpleegd is je het meest bijgebleven?

“Op een gegeven moment lag er een meisje van 5 jaar oud op de afdeling bij het Brandwondencentrum. 5 jaar oud en door haar heftige brandwonden lag ze aan de beademing. Ikzelf had toen ook een nichtje van dezelfde leeftijd. Dat raakte me diep.

Gelukkig werd ze beter en kon ze na vier maanden weer naar huis. Later vroeg ik me af hoe het met haar zou zijn en toen heb ik de telefoon gepakt. Haar moeder nam op en zei ‘wat leuk dat je belt en wat bijzonder dat je daar interesse in hebt.’

Ik dacht ‘dat is helemaal niet bijzonder dat we dat doen, dat bellen’. Ik ben daar meer mee gaan doen. Ik raakte steeds meer betrokken bij het dagelijks leven van de patiënten die ontslagen zijn uit het ziekenhuis.”

Hoe ga jij om met dit uitdagende werk?

“Ik blijf altijd super enthousiast. Ik heb de mooiste en leukste baan die er is. Want ik zie mensen weer sterk en gelukkig worden na een hele heftige situatie.

Als ik één schakel ben geweest in de keten op weg naar geluk, dan ben ik tevreden. Dat ze het eigen leven weer kunnen oppakken is een topprestatie.”

Copyright van illustraties: sophiemejan.nl